Caught in perfectionism
Fleeting Stranger
De onrust in rust en de rust in onrust / Restlessness during rest and rest during restlessness
Het is op het moment drie uur ’s ochtends.
De kerkklok naast mijn huis verklapt dat het leven weer een uur verder is.
Maar ik ben geen stap dichter bij dromenland gekomen.
Mijn hoofd is weer aan het ratelen.
Inmiddels ben ik tweeëntwintig, ik ken mijn lichaam al aardig goed.
Ik weet dat de dilemma’s die mijn hoofd opgooit niet het probleem zijn.
Ik weet dat mijn lichaam vol zit met onrust,
Als resultaat zit ik nu vast in mijn hoofd.
Maar ook met deze kennis ben ik nog steeds een slaaf van mijn gevoelens.
Zelfkennis bevrijdt mij niet uit mijn hoofd.
Het gekste is dat mijn hoofd als een rustige plek voelt.
Ik heb het idee dat hier eindeloos veel ruimte is, maar ook eindeloos veel leegte.
Het is door deze leegte dat elk idee dat opgegooid wordt, zo veel aandacht krijgt.
Een rode plant, in een groene plantage.
In al mijn onrust, vind ik toch een plek van rust.
Opeens vallen mijn ogen op de muur.
Er hangt een foto, genomen tijdens mijn laatste vakantie.
Ik herinner mij het moment nog goed.
Alsof het een open raam is, stap ik er doorheen
Opeens is het weer de laatste dag van onze vakantie op Schiermonnikoog.
Samen met mijn ouders en broer zit ik op een dijk, kijkend naar de uitgestrekte zee tegenover ons.
Over twee uur vertrok onze boot naar huis.
Twee uren zonder doel.
Ik kan mij geen ander moment herinneren waarin ik twee uur ‘over’ had.
Voldaan dacht ik over hoe rustig het eiland is.
Mijn ogen vielen op de wolken, die onrustig boven het stille water hingen.
Ik heb er uren gefascineerd naar gekeken.
Wat voelt onrust fijn in rust.
Totdat ik mij realiseerde dat hier dezelfde wolken hingen als in Groningen.
Ik stap weer uit de foto en plof op bed.
Wat voelt rust fijn in onrust.
